?                                                                                                                                                                                                                                                                   اهمیت خدمت در پشت جبهه:

           سیزده سال بیشتر نداشتم و اشتیاق زیادی برای اعزام به جبهه داشتم . سردار شهید ،عالی زنده بودی که در آن زمان فرماندهی گروه مقاومت شهید حسین زنده بودی روستای قباکلکی را بر عهده داشت وقتی اشتیاق و تقلای مرا برای رفتن به جبهه می دید یک روز به من فرمودند که تو همین جا نیز می توانی رزمنده باشی و وظیفه مهمتری را انجام دهی؛مثلاً می توانی کمک های مردمی را جمع آوری نمایی که ممکن است در مواقع مهم در جبهه کارامد باشد.

          از آن روز به بعد – با آنکه به نظر خودم این کار اصلاً با رشادت های رزمندگان اسلام قابل قیاس نبود- اما با ناچاری اقدام به این کار نمودم که از آن جمله جعبه های دو کیلویی خرما بود که بر روی آنها با ماژیک مشکی :«اهدایی مردم روستای قباکلکی به جبهه های جنگ» را می نوشتم و پس از مدت کوتاهی با دست کاری در کپی شناسنامه، تولد خود را به چهارسال جلوتر کشیدم وبا توجه به قد بلندی که داشتم آین امر را تشخیص ندادند و موفق شدم پس طی دوره ی آموزشی به جبهه اعزام شوم.

       وقتی در یکی از مناطق عملیاتی جنوب در خط پدافندی ،یک شب به خاطر آتشبار سخت دشمن بر سر نیروهای ما ،ماشین غذا نتوانست غذا را به بچه ها برساند و بچه ها خیلی گرسنه ماندند نیمه های شب بود که جعبه های خرمایی را بین بچه ها تقسیم کردند صبح روز بعد وقتی   جعبه ی خالی را دیدم متوجه شدم که از همان جعبه هایی است که خودم جمع آوری کرده بودم. در آن وقت بود که معنی سخن شهید بزرگوار،عالی را فهمیدم و اهمیت کار مردم در پشت جبهه را دانستم.

...........................................................................................................

?                                                                                                          تک زدن سهمیه ی گلوله های آرپی جی هفت:

   اواخر سال 1365 در شلمچه ،جزیره بوارین عراق(شهید فیاض)- ده کیلومتر جنوب یادواره ی فعلی شهدا در شلمچه- در خط مقدم بودیم و سهمیه ی گلوله ی آرپی جی ما دوازده عدد در هفته بود. در یکی از غروب ها که برای رفتن به سنگر کمین مهیا می شدم به طرف صندوق ذخیره ی گلوله ها که در فاصله دو متری سنگر کمین بود، رفتم و متوجه شدم که چند تا از بچه ها که معتاد شلیک آرپی جی بودند 9 عدد از گلوله های من را تک زده اند . من هم از روی ناراحتی گلوله های باقیمانده را به سنکر کمین بردم تا در آن شب آنها را به طرف چهار لول های دشمن شلیک کنم. از انبوه خمپاره هایی که در اطراف من بر زمین فرود می آمد یکی از آنها خمپاره ی بود که درست به وسط جعبه ی خالی فرود آمده بود و وقتی صبح آن روز ، جعبه ی ریز ریز شده را دیدم  خدا را شکر کردم و دانستم که آن بچه ها فرشته های غیبی بودند که من و دوستم را از دچار شدن به یک حادثه ی بزرگ که کمترین آن موجی شدن بود نجات داده بودند.

..............................................................................................................

?                                                                                                         «عشق آمد و راه عقل را بست»

   در شلمچه ،یکی از بچه های کوتاه قد بود که پشت خاک ریز ،هنگام راه رفتن ،خمیده خمیده را می رفت . یکی از روزها به ایشان عرض کردم : آقاسید به من نگاه کنید من 35 سانتیمتر بلندتر از شما هستم و راست راه می روم و تیرها به من اصابت نمی کنند تو چرا خمیده راه می روی؟ فرمودند که عقل اقتضا می کند که چنین کاری بکنم .

 یک روز و قتی در کنار سنگرها راه می رفت خمپاره ای در کنار او به زمین اصابت کرد و آن طور که بچه ها شمردند 28 ترکش درشت و ریز در بدنش فرو رفته بود وقتی به شوخی از سید پرسیدم تو که خمیده راه می رفتی چگونه بود که این همه ترکش خوردی؟

   با لبخند جوابم دادند : خمپاره ،قاعده های عقلی نمی شناسد.

                                                                    حسین زنده بودی