مرثیه ی فراق»

یاد باد آن  فصل سرخ  خاطره

یاد  ماندن  یاحسین  در  حنجره

یاد آن مرغان که بسمل می شدند

شمع آذرگون   محفل  می شدند

غرش    طوفان    رگبار  تفنگ

مردی و جانبازی  مردان جنگ

قلبشان لبریز از عشق حسین

رزمشان  یادآور  بدر  و حنین

باوضوی خون بسیجی می شدند

فاتحان  دژ دوعیجی  می شدند

3

برسر پیمان خود جان باختند

قلّه ای از خشت ایمان ساختند

           قصه گویم ،قصه ی عهد الست

قفل دل را در غمش باید شکست

قصه گویم،قصه ی یاران مست

رسته از مادون واین دنیای پست

عهدشان یاد آمد و فانی شدند

با خدای عرشیان   باقی شدند

نور ماه ازنورشان باریک شد

آفتاب   آسمان  ، تاریک  شد

4

یاد  مجنون ، یاد فکه ، یاد فاو

یاد بستان ، یاد  دریا  ، یاد ناو

از  رضا   آغاز  می گرد د  کلام

شیر چزابه ،    شهید    پیشگام

چهره ای از نقش ایمان داشت او

بهره ای از عرش رحمان داشت او

او خدا  دید  و  به جنت  پر کشید

عاقبت   بر   پلّه ی  آخر  رسید

از  سپاهی    شیر  میدان  نبرد

نقل  می گوییم  با  رخسار  زرد

5

از حسین ،هم عهد با غلامرضا

بندگان  مخلص  و  دور  از ریا

در  کنار  یار  خود  ماوا گرفت

بر  چکاد  آسمانها  جا  گرفت

درس از دردانه ی زهرا گرفت

روی مین ها اوج براعلا گرفت

عین خوش از کوچ او ویرانه شد

از  شراب  عشق ، پر پیمانه شد

یاد  کوشک  و یاد خسرو یاد باد

روح او  همراه  رهبر ، شاد باد

6