دوران زندگانی ابن عربی در دمشق، دوران شکوفایی و آفرینش فکری و روحی وی به شمار می‌رود. فرمانروایان آن دوران که وی را گرامی می‌داشته و به او ارادت می‌ورزیده‌اند، اینانند: الملک العادل اول، ابوبکر محمد بن ایوب، سیف‌الدین (د 615ق‌/1218م‌)، برادر صلاح‌الدین ایوبی و فرزند او الملک الاشرف (د 635ق‌/1234م‌) در دمشق و الملک‌الظاهر، غازی (د613ق‌/1216م‌) دومین فرزند صلاح‌الدین فرمانروای حلب‌. ابن عربی بسیار مورد اعتمادِ الملک‌الظاهر بوده و نزد وی شفاعتها می‌کرده و شکایات و درخواستهای مردم را به آگاهی او می‌رسانده و سلطان نیز گاه از برخی فقیهان زمانش نزد ابن عربی شکایت می‌کرده است (برای نمونه، نک: همان، 4/539، نیز 3/69 -70). ابن عربی در 22 ربیع‌الثانی 638 قمری مطابق با 10 نوامبر 1240 میلادی در دمشق، در خانه? قاضی محیی‌الدین ابن زکی در 78 سالگی درگذشت و در دامنه? جبل قاسیون، در مقبره? خانوادگی ابن زکی به خاک سپرده شد. آرامگاه او هم اکنون نیز در دمشق زیارتگاه است‌. ابن عربی چند همسر داشته است که از آن میان، چنانکه دیدیم، مریم دختر محمد بن عبدون و فاطمه دختر یونس بن یوسف شناخته شده‌اند. وی از فاطمه دو پسر داشته است به نامهای سعدالدین (618 -656ق‌/1221- 1285م‌) و عماالدین محمد (د 667 ق‌/1269م‌). سعدالدین شعر نیکو می‌سروده و دیوانی هم داشته است (مقری، 2/170، 172). ابن عربی از دختر خود به نام زینب نیز یاد می‌کند (الفتوحات، 4/117). در برخی منابع آمده است که ابن عربی، پس از مرگ شیخ مجدالدین اسحاق با همسر وی، مادر صدرالدین قونوی، ازدواج کرده است (قاری بغدادی، 35، به نقل از ابوالحسن خزرجی‌). در تأیید یا رد این گزارش هیچ مأخذ دیگری در دست نیست‌. اما این نکته روشن است که خود ابن عربی و نیز صدرالدین قونوی که سالها شاگرد وی از یاران نزدیکش بوده است، در این باره چیزی نگفته‌اند."